Begrijp me niet verkeerd, ik houd van reizen. Maar net als thuis, gebeuren er op reis ook af en toe dingen die niet leuk zijn. En aangezien ik van eerlijkheid houd, deel ik naast de leuke dingen op reis ook graag de minder leuke. Zeker nu we niet op reis kunnen. 😉 Daarom in dit blog: 5 voorbeelden van wanneer reizen niet leuk is.
Lees ook: Leuke reis-gerelateerde dingen die je thuis kunt doen
Wanneer reizen niet leuk is
Kamer in Malaga
Oké, we beginnen met de minst erge en eindigen met de ergste. Want dit was gewoon een foutje en helemaal onze eigen schuld. In 2017 boekte ik samen met een vriendin een weekje Malaga. We besloten een appartementje via AirBnB te boeken, wat voor ons allebei een van de eerste keren was. Algauw spotten we een heel schattig huisje, op een top locatie en spotgoedkoop. “Leuk, die boeken we!” Eenmaal aangekomen kregen we een rondleiding van de eigenaresse, en wees ze haar eigen slaapkamer aan. Oh oké, dus die zit op slot, dachten we, en we wachtten tot ze weg zou gaan. Maar dat deed ze niet. Wat bleek? We hadden een privékamer in een appartement geboekt, en er was zelfs nóg een slaapkamer verhuurd. In plaats van een heel appartement voor onszelf, deelden we deze dus met vier mensen. Oeps!
Dit bericht bekijken op Instagram
Lees ook: 5x must-have boeken voor reisliefhebbers
Bijna ontvoerd in Istanbul
Vorig jaar moest mijn vriend een week in Istanbul zijn voor werk, en ik besloot mee te gaan. We hadden het weekend ervoor en erna samen, en doordeweeks kon ik Istanbul in m’n eentje verkennen. Maar algauw merkte ik dat ik me niet overal in de stad helemaal op m’n gemak voelde alleen.
Ik pak eigenlijk nooit in m’n eentje een taxi, want dan voel ik me dan totaal machteloos mocht er iets gebeuren. Maar ik wilde ook weer niet hele dagen binnen zitten. Dus besloot ik een taxi bij het hotel aan te vragen – dat leek me dan nog wel een veilige optie. Met m’n telefoon in m’n hand, ogen gericht op Google Maps, zag ik al snel dat we de hele verkeerde kant op reden. Ik sprak de taxi chauffeur erop aan, maar die sprak geen woord Engels. Wat doe je dan? Midden op de snelweg de deur openmaken en de taxi uitrollen? Ik heb het serieus overwogen. Gelukkig heb ik het even afgewacht en bleek uiteindelijk dat hij enorm omreed. Pfff wat een opluchting, en wat een afzetter.
Dit bericht bekijken op Instagram
Lees via deze link m’n blogs over Istanbul
Doodziek in Tel Aviv
Na Istanbul, vloog ik in m’n eentje door naar Tel Aviv. De avond voor vertrek voelde ik me niet lekker worden, en de dag erna was het raak. Met een moe lichaam en koortsige warme wangen pakte ik het vliegtuig van Istanbul naar Tel Aviv. En eenmaal in mijn hotel aangekomen, dook ik meteen m’n bedje in met de hoop dat het de volgende dag wel weer gezakt was. Maar helaas, de dagen erna werd ik alleen maar zieker.
En als je ziek bent, wil je thuis zijn. Ik had nog niets van de stad gezien, had geen idee waar de dichtstbijzijnde supermarkt en apotheek waren, en er was natuurlijk niemand in de buurt die even een boodschapje kon halen. Ik heb op het punt gestaan een vlucht terug te boeken, maar was te ziek om te vliegen. Niet snel zal ik vergeten hoe ellendig ik me toen heb gevoeld.
Maar het mooie van alleen reizen is ontdekken dat je alles aankan. Zelfs doodziek zijn in een onbekende stad waar je niemand kent. En wat was ik mezelf dankbaar dat ik een kamer met privé badkamer in een heerlijk hotel (Bell Boutique Hotel) had geboekt in plaats van een hostel! Want op het moment van boeken was het eigenlijk iets boven mijn budget. Zo zie je maar, in de meest vervelende situaties zijn er nog lichtpuntjes te vinden.
Dit bericht bekijken op Instagram
Lees via deze link m’n blogs over Tel Aviv
Beroving voorkomen in Kaapstad
Twee jaar geleden verbleef ik een maand in Kaapstad. Op een random dag wilde ik naar het District Six Museum. Ik zag dat ik er een bus naar toe kon pakken en dan nog 15 minuten moest lopen. Lekker, dacht ik nog. Vergetende dat dat stuk midden in het drukke gedeelte van Kaapstad ligt. Eenmaal daar voelde ik de hele tijd een soort onrust: “Ik ben alleen, en heb m’n spullen in een canvas tasje – hoe stom?”. M’n gevoel liet me niet in de steek: middenin de stroom mensen zag ik heel stiekem handen in de rugzak van een toerist gaan. Ik schreeuwde om het slachtoffer te waarschuwen, maar hij hoorde het niet. De drie zakkenrollers wel. Ik schrok me rot, want toen pas bedacht ik dat ze nu misschien wel achter mij aan zouden komen. Met een opgejaagd gevoel liep ik heel snel door, zoekend naar een koffietentje of winkel waar ik naar binnen kon vluchten.
Die kwam ik niet tegen, maar een paar minuten later (en een liter zweet lichter) vond ik het museum gelukkig al. En daar leerde ik weer wat meer over de Apartheid. Over hoe mensen gedwongen werden hun woningen voor veel te lage prijzen te verkopen. Hoe ze eerst om de hoek van hun werk woonden, en daarna uren moesten reizen. Hoe ze daardoor in geldproblemen kwamen, en er steeds meer gangs kwamen, om het hoofd hoog te houden. De Apartheid is in 1994 opgeheven, maar veel van de daardoor veroorzaakte problemen zijn er nog. Het verschil tussen arm en rijk is enorm. En ondanks dat ik me gedurende de vijf weken daar nauwelijks onveilig heb gevoeld, is dit ook de realiteit.
Dit bericht bekijken op Instagram
Lees via deze link m’n blogs over Kaapstad
Overvallen in Mexico
Begin dit jaar reisde ik drie weken in m’n eentje door Mexico. En waar ik vooral hoge verwachtingen had van Tulum, viel dat me een beetje tegen. Maar, ik had een heerlijk hotel en een fiets, dus ik vermaakte me wel. Totdat ik op een dag onderweg naar het strand werd overvallen.
Ik fietste rond 12:00 uur van m’n hotel naar het strand, een route die ik al eerder genomen had. M’n spullen zaten voorin het mandje van de fiets, met de hengsels van m’n tas om het stuur heen gebonden. En net op een stuk waar toevallig op dat moment even niemand anders was, rende er ineens een jongen naast me, die op m’n spullen dook. M’n fiets viel, ik viel, en m’n hoofd knalde op de grond. Maar toch vond ik de kracht om op m’n spullen te duiken en de jongen in het Nederlands schreeuwend uit te schelden. Hij bleef maar trekken en trekken, maar doordat de tas hengels om het stuur heen zaten, kreeg hij de tas niet mee. Dus na een paar minuten rende hij weg. Thank god.
Op trillende beentjes ben ik een koffietentje binnengerend waar ik ontzettend lief ben opgevangen. Daar ben ik uit angst een uur blijven zitten, totdat ik de eigenaar van m’n hotel een berichtje stuurde en hij me meteen kwam ophalen.
Lees via deze link m’n blogs over Mexico
Laat je alsjeblieft niet door deze verhalen afschrikken. Want eerlijk: ik ben blij dat ik het heb mee gemaakt! Ik heb ervan geleerd en ben weer een stukje zelfverzekerder. En weet nu: als me dit of dat overkomt, kan ik dat aan! Ook als ik alleen op reis ben. Heb jij wel eens een nare situatie meegemaakt waardoor reizen niet leuk was?
